......
Ο καιρός περνούσε, τα μωρά μεγάλωναν και γινόντουσαν κάτι κοπελάρες ίσαμε εκεί πάνω, γλυκές, χαδιάρες, παιχνιδιάρες αλλά και λίγο επιφυλακτικές στους ξένους, κατά πως πρέπει, δεδομένης και της φυλής τους. Η κάθε μια είχε και τα δικά της χούγια, η Σμαράγδα όμως είχε δύο ονόματα. Την φωνάζαμε μεν Σμαράγδα, αλλά ενίοτε την λέγαμε και σκυλόψαρο. Ήταν αυτή η λατρεία που είχε για το νερό και περνούσε ώρες μέσα στις μπανιερίτσες που βάζουμε στα ζώα μας το καλοκαίρι για να τα κακοποιούμε, κατά πως πιστεύουν ορισμένες κυρίες. Ξάπλωνε μέσα και πότε έκανε τη γοργόνα παίρνοντας πόζες και πότε βετεράνο υποβρύχιων καταδρομών, χώνοντας όλο το κεφάλι της μέσα στο νερό.

Τα πετράδια μας υιοθετήθηκαν μέσα στο ίδιο καλοκαίρι, η Ρουμπίνη έμεινε στην ευρύτερη οικογένεια, την πήρε η Φωτεινή, η Μαργαρώ πήγε σε ένα ιδιαίτερα κουλτουριάρικο σπίτι και η Σμαράγδα υιοθετήθηκε από μία απλή οικογένεια με δύο παιδιά, σαν χίλιες άλλες.

Αμ δε που ήταν σαν χίλιες άλλες. Το πόσο πιστή έμεινε αυτή η οικογένεια στο σκυλί τους το συναντήσαμε μόνο μία φορά ακόμα. Όταν ταξίδεψε ο Τεντ από τον Καναδά στην Ελλάδα για να βρει το αδεσποτάκι που είχε γνωρίσει στις διακοπές του. Ευφορία τότε στην φιλοζωική κοινότητα, ο Τεντ έγινε ο ήρωάς μας αλλά οι κουτόφραγκοι κάνουν διάφορα κουλά για τα αδέσποτα. Πού να περιμένεις κάτι σχεδόν αντίστοιχο από τους Ελληνάρες...

Η Σμαράγδα μετονομάστηκε σε Κασσάνδρα. Την αγάπησαν τρελλά, τα παιδιά την λάτρεψαν, ήταν το συντροφάκι τους, το Κασσανδρόνι τους. Όπου πήγαινε η οικογένεια, από κοντά και η Κασσάνδρα. Μέχρι που ήρθε το επόμενο καλοκαίρι η μεγάλη ανατροπή. Η οικογένεια έπρεπε να φύγει από την Ελλάδα και να πάει στη μακρινή Ταϊβάν, όπου και θα έμενε για πάντα. Κι η Κασσάνδρα...;;

Το ΚΑΖ ανέλαβε το πρώην μωρό του μέχρι να δούμε τί θα μπορούσε να γίνει κι έτσι επέστρεψε η Κασσάνδρα στο καταφύγιο. Στην αρχή βέβαια ήταν η φρίκη. Από την αγκαλιά της οικογένειάς της ήρθε σε ένα χώρο με πολλά γαυγίσματα, με πολλά σκυλιά δεξιά κι αριστερά και πάνω απ’ όλα χωρίς τους ανθρώπους της και τα συντροφάκια της. Υποπτεύομαστε ότι σκεφτόταν συχνά πυκνά αν έπρεπε να πάρει πολλές ασπιρίνες ή αν έπρεπε να κρεμαστεί από το δέντρο.

Αυτός ο αποχωρισμός ήταν μια δύσκολη εποχή και για την Κασσάνδρα αλλά και για τα παιδιά. Μεγάλη θλίψη για όλους. Ο γιος της οικογένειας περνούσε τις νύχτες του με εφιάλτες και ξυπνούσε φωνάζοντας το όνομά της. Κι είμαι σίγουρη ότι κι η Κασσάνδρα πέρασε ένα ολόκληρο χρόνο στο καταφύγιο με την απορία και το παράπονο γιατί την άφησαν κι έφυγαν. Δεν θύμιζε σε τίποτα το χαρούμενο σκυλί που ήταν. Απλά στο καταφύγιο ζούσε και τίποτ’ άλλο. Δεν την ενδιέφερε τίποτα, πολλές φορές ούτε καν το φαγητό κι αναγκαζόμαστε να την ταΐζουμε με παρακάλια στο στόμα. Ήταν ένα σκυλί που μαράζωνε μετά από τον χωρισμό του από την οικογένειά του. Γιατί όσοι νομίζουν ότι τα ζώα δεν αισθάνονται και δεν πονάει η ψυχούλα τους, είναι κακόμοιροι. Τους λείπουν τα βασικά συστατικά του ανθρώπου. Γιατί φιλαράκι, άνθρωπος δεν είναι αυτός που τρώει πίνει και αφοδεύει. Ή τουλάχιστον ο άνθρωπος έτσι λέει. ότι είναι ανώτερο ον, πνευματικό ον, με ξεχωριστή ευφυία. Κι αναρωτιέσαι φίλτατε, σε εποχές ρεμούλας, απατεωνιάς, αναλγησίας για τους αδύναμους, πού την έχει βάλει όλη αυτή τη πνευματικότητα;;

Δυστυχώς αυτή την ιστορία θα την διαβάσουν μόνο όσοι πονάνε τα ζώα και ξέρουν τη ψυχή και την απελπισία του εγκαταλελημένου ζώου κι όχι άνθρωποι που τα θεωρούν δεδομένα εργαλεία ή παιχνίδια κι όταν δεν τους κάνουν πια τα εγκαταλείπουν στους πέντε δρόμους. Αυτοί θα μπορούσαν να πάρουν μαθήματα ανθρωπιάς, συνέπειας και ευθύνης απέναντι στο σκύλο τους αλλά και στα παιδιά τους. Τί χαρακτήρες θα πλάσουν τα παιδιά τους όταν μαθαίνουν από τους γονείς ότι αν δεν μας κάνει το ζώο μας το πετάμε στο δρόμο και πάμε γι άλλα;; Ναι! Σωστά! Θα μάθουν ότι «όπου τον βρεις τον άλλο αδύναμο πάτα τον προκειμένου να βολευτείς εσύ παιδί μου»

Και ήρθε η στιγμή που η οικογένεια της Κασσάνδρας τακτοποιήθηκε και μπορούσε να πάρει την κοπέλα της πίσω. Ώσπου να πάει όμως η Κάσσυ, προς μεγάλη απογοήτευση του γιου της οικογένειας, υιοθέτησαν άλλο ένα κοριτσάκι από το τοπικό καταφύγιο. Για τον νεαρό της οικογένειας αυτό ήταν πράξη προδοσίας προς την Κασσάνδρα. Είδαν κι έπαθαν να τον πείσουν ότι η Κασσάνδρα θα πάει, απλά έσωσαν άλλο ένα ζωάκι. Αχ και να είχαμε όλοι μας τη συνέπεια των αισθημάτων του μικρού Ορφέα... Του μικρού Ορφέα που θα γίνει από τους σπάνιους εκείνους ανθρώπους που θα έχουν ανοιχτή ψυχή για όλα τα συναισθήματα. Και θα πονέσει πολύ και θα χαρεί πολύ...

Και ξεκινήσαμε την Οδύσσεια της προετοιμασίας της Κασσάνδρας να πάει στη μακρινή Ταϊβάν χωρίς να υπάρχει στην Ελλάδα Πρεσβεία ή Προξενείο. Μαθαίναμε ότι έπρεπε να ξέρουμε με το σταγονόμετρο, από μεταφορικές εταιρίες, από αεροπορικές εταιρίες και τελικά με αλληλογραφία από τις αρχές του αεροδρομίου της Ταϊπέϊ, ευτυχώς στα Αγγλικά γιατί στα Κινέζικα θα είχαμε, και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, μία κάποια δυσκολία. Κι έβγαιναν τα καινούργια ένα ένα. Ευτυχώς που μάθαμε νωρίς ότι έπρεπε να γίνει έλεγχος αντισωμάτων για τη λύσσα, όπως και για τα κατοικίδια που ταξιδεύουν στη Βρετανία. Αμ νάταν μόνο αυτό;; Η Κασσάνδρα δεν μπορούσε να ταξιδέψει ασυνόδευτη, έπρεπε κάποιος από μας να ταξιδέψει για να την πάει. Η οικογένεια, στη λαχτάρα της να πάρει το σκυλί στην αγκαλιά της θα κάλυπτε τα έξοδα αποστολής σκύλου και συνοδού της. Κι έτσι ο κλήρος έπεσε στον γενναίο. Η Φωτεινή σαν πιο νέα και με αντοχές επελέγει σαν συνοδός της Κασσάνδρας. Δηλαδή ένα ταξίδι 20 ωρών!!! Μπράβο ρε Φωτεινάκι!

Τί να πούμε άλλο;; Ότι όταν ήρθαν οι μέρες του ταξιδιού ανακαλύψαμε ότι έπρεπε να βγει στην Ταϊβάν άδεια εισαγωγής ζώντος ζώου η οποία έκανε ένα μήνα να εκδοθεί, οπότε ακύρωση των εισιτηρίων και έκδοση καινούριων ;; Ότι έπρεπε να βγάλουμε πιστοποιητικό υγείας του ζώου από την Νομαρχία στα Αγγλικά;; Ότι έπρεπε να έχει πρόσφατες εξετάσεις αίματος μεταφρασμένες κι αυτές στα Αγγλικά;; Ότι η βεβαίωση για τα αντισώματα λύσσας από το κρατικό εργαστήριο έπρεπε να είναι γραμμένο όχι μόνο στα Αγγλικά αλλά και η επικεφαλίδα του εργαστηρίου να είναι στα Αγγλικά;; (Αυτό είναι συγχωρητέο. Σκέφτεστε να πάρουμε ένα επίσημο χαρτί με τίτλο στα Κινέζικα;;) Ότι έπρεπε να έχει πιστοποιητικό υγείας και από τον κτηνίατρό της;; (εκεί ανακαλύψαμε ένα σωρό ασθένειες που δεν ξέραμε την ύπαρξή τους). Ότι έπρεπε να έχουμε βεβαίωση ότι το ζώο δεν έχει ταξιδέψει σε συγκεκριμένες χώρες της Ασίας λόγω διάφορων ασθενειών;; Ότι, ότι, ότι... Και η επωδός κάθε οδηγίας της Ταϊβάν ήταν, «αν το ζώο δεν έχει αυτό ή εκείνο το πιστοποιητικό ή θα επιστραφεί άμεσα στη χώρα του or it will be destroyed». Αυτό το «destroyed» μας είχε γίνει εφιάλτης.

Ημέρα Πέμπτη κι η Φωτεινή με την Κασσάνδρα κι εμάς από κοντά να τακτοποιούμε τα εδώ γραφειοκρατικά, στο αεροδρόμιο. Μία Κασσάνδρα άνετη και σοβαρή, καθόταν στο πάτωμα του αεροδρομίου και παρατηρούσε με βρετανικό φλέγμα τη κίνηση και τους ανθρώπους. Και μία Φωτεινή ψιλοφρικαρισμένη στη σκέψη του εικοσάωρου ταξιδιού. Και δεν της έφταναν όλα αυτά, είχε και τη Βάνα από δίπλα να της δίνει τελευταίες οδηγίες προς ναυτιλομένους. «Μόλις μπεις στο αεροπλάνο θα ρωτήσεις την αεροσυνοδό αν φορτώθηκε η Κασσάνδρα κι αν ο πιλότος ξέρει ότι έχει ζώο στο ‘αμπάρι’. Κι αν σου δώσει απάντηση του τύπου –μα ο κυβερνήτης θα πρέπει να το ξέρει- να την κοιτάξεις με μάτι τρελό και να ξεκινήσεις μία περιποιημένη υστερία»...

Ώσπου να φτάσουν τα δύο κορίτσια στην Ταϊβάν εμείς είχαμε πάει κι είχαμε γυρίσει δύο φορές από την αγωνία. Κινέζοι είναι αυτοί. Κι αν κάτι από το χαρτομάνι δεν τους ήταν αρκετό;; Εκείνο το destroyed ήταν καρφί στο μάτι. Το πώς έβγαλε η Φωτεινή εκείνες τις 20 ώρες μέσα στο αεροπλάνο, μπορείτε να την ρωτήσετε. Το τί σκεφτόταν όμως το Κασσανδρόνι μέσα στο αμπάρι του αεροπλάνου, το μαρτυράνε οι μελανιές πάνω στη Φωτεινή. Τόση ήταν η χαρά της που πάτησε πάλι terra ferma και είδε τη φιλενάδα της.

Βέβαια το Κασσανδρόνι έπρεπε να καθήσει 20 μέρες σε καραντίνα πριν την παραδώσουν στην οικογένειά της. Κι αυτός ένας από τους κανόνες της χώρας, ανεξάρτητα αν τα χαρτιά της Κασσάνδρας ήταν παραπάνω από άψογα. Η Φωτεινή επέστρεψε με αέρα από Ασία μεριά κι η Κασσάνδρα τελικά έσμιξε με την οικογένειά της. Τα νεώτερα λένε ότι η Σάλλυ (το άλλο κοριτσάκι από το τοπικό καταφύγιο) μαθαίνει στη Κασσάνδρα να ανοίγει πόρτες κι η Κασσάνδρα μαθαίνει στη Σάλλυ να κάνει πιπί έξω. Η οικογένεια περιμένει πότε θα μάθουν να ανοίγουν το γκαράζ με το τηλεκοντρόλ για να πηγαίνουν τις βόλτες τους του τύπου «μαμά, μπαμπά, φάτε το βράδυ. Μην μας περιμένετε, θ’ αργήσουμε».

Αφιερωμένο στην οικογένεια της Κασσάνδρας που έμεινε πιστή στο σκυλί της, όπως πιστή έμεινε κι η Κασσάνδρα σ’ αυτούς. Βέβαια από την Κασσάνδρα όλοι το περιμένουν και το απαιτούν γιατί είναι σκύλος. Οι άνθρωποι έχουν σπάνια τα χαρίσματα του σκύλου.

Επίσης αφιερωμένο σ’ όλους εκείνους που μετακόμισαν και πήγαν σε άλλη πόλη στην Ελλάδα, σε άλλο σπίτι στην Ελλάδα, ακόμα και σε νησί στην Ελλάδα και μας έφεραν το σκύλο τους πίσω «γιατί, ξέρετε, δεν μπορούμε να το πάρουμε μαζί μας».

ΚΑΖ

Παράδειγμα η ιστορία αυτή για κάθε ''φιλόζωο'' που επιστρέφει το ζώο του σε σωματείο ή ακόμα χειρότερα το πετά στο δρόμο όταν μετακομίζει, ακόμα και εντός Ελλάδας, σε μικρότερο...σπίτι. Η αγάπη δεν μετριέται σε τετραγωνικά όμως...


http://www.adespoto.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3284:otan-agapas-to-zoo-soy-to-pairneis-akoma-kai-stin-alli-akri-toy-kosmoy&catid=35:generalnews&Itemid=67