Οι αγέλες των αδέσποτων σκύλων έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους στη Ναύπακτο, και αποτελούν την πλέον συνηθισμένη εικόνα για μερικές από τις περιοχές της. ......
Η παραλία του Γριμπόβου, για παράδειγμα, αποτελεί έναν πρώτης τάξεως προορισμό για τα συμπαθή τετράποδα, τα οποία, εκτός των άλλων, έχουν πλέον και προγραμματισμένο ραντεβού για το φαγητό τους, κάπου γύρω στη μία τα μεσάνυχτα, την ώρα που οι κάδοι γεμίζουν από τα σκουπίδια των μαγαζιών. Ακίνδυνα στο σύνολό τους, καθώς, για την ώρα, δεν έχει γίνει αντιληπτό κάτι το αντίθετο, εντούτοις δεν μπορεί κανείς παρά να δυσανασχετεί με την εικόνα των παρατημένων ζώων.
Εδώ και οκτώ περίπου χρόνια, το κενό της φροντίδας τους έχει αναλάβει μια συμπολίτισσά μας, η οποία με κόπο, χρόνο, αλλά και χρήμα από την τσέπη της, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Πρόκειται για την Ρούλα Γιαννοπούλου, που καθημερινά παλεύει με τα “θηρία”, και δυστυχώς εδώ δεν μιλάμε για τα τετράποδα, αλλά για τα άλλα, τα... δίποδα, που είτε παρατούν τα ζώα όπου βρουν, είτε δεν κάνουν τίποτα, παρ’ ότι είναι υπεύθυνοι. Στην κατηγορία των τελευταίων ανήκει φυσικά ο δήμος, ο οποίος, βάσει των αρμοδιοτήτων που έχει, οφείλει και πρέπει να φροντίζει για τη στείρωση των αδέσποτων, για την σίτισή τους, τον εμβολιασμό τους, και εάν υπάρχει η δυνατότητα και για τη στέγασή τους. Ξέρετε εσείς να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην πόλη μας;

Η Ρούλα, λοιπόν, εδώ και τρία χρόνια, απέκτησε κάποιους συνοδοιπόρους στο ομολογουμένως δύσκολο εγχείρημά της. Συμπολίτες μας την πλησίασαν και τάχθηκαν στο πλευρό της, εκφράζοντας την επιθυμία να στηρίξουν εμπράκτως των αγώνα που δίνει. Ίδρυσαν, μάλιστα, και το Φιλοζωικό Σωματείο Ναυπάκτου, το οποίο ξεκίνησε με πολλά σχέδια, αλλά κάπου στο χρόνο πήρε κι αυτό τη φθίνουσα πορεία. Η Ρούλα έμεινε και πάλι σχεδόν μόνη, καθώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι υπόλοιποι αδρανοποιήθηκαν. Παρόλα ταύτα, εκείνη, εκεί, επιμένει. Στόχος της η εξεύρεση ενός χώρου, όπου θα φιλοξενούνται τα ζώα σε κανονικές συνθήκες. Ο δήμος στο αίτημα σήκωσε τα χέρια ψηλά, καθώς έμπαινε στη μέση η ΚΕΔ. Η λύση, όμως, ήρθε από το δασαρχείο, το οποίο της πρότεινε μια έκταση που βρίσκεται σχετικά ψηλά στις όχθες του Σκα, και η οποία βρίσκεται εντός του Διαμερίσματος της Σκάλας. Οι αντιδράσεις, όπως συμβαίνει άλλωστε, δεν άργησαν να έρθουν, το δημοτικό συμβούλιο, όμως, τον περασμένο Φεβρουάριο αποφάσισε για την παράδοσή του.

Μέχρι τότε, όμως, τι θα γινόταν;
Η Ρούλα το είχε πάρει απόφαση ότι η υπόθεση θα καθυστερούσε, γι’ αυτό, έστω και περιστασιακά, έδωσε τη λύση από μόνη της.
Βρήκε ένα οικόπεδο μεταξύ του Μοναστηρακίου και της Χιλιαδούς, νοίκιασε και την αποθήκη που ήταν μέσα, και στέγασε εκεί όσα από τα αδέσποτα μπορούσε.

“Σήμερα στο χώρο αυτό βρίσκονται περίπου σαράντα, τα δεκατρία εκ των οποίων δεν έχουν στέγη, καθώς δεν χωρούν στην αποθήκη”, μας είπε. Τα έξοδα τρέχουν για την ίδια καθημερινά, τα απογεύματά της είναι αποκλειστικά δοσμένα σε αυτόν τον σκοπό, αλλά έως πότε θα παλεύει σχεδόν μόνη; Η στασιμότητα που παρατηρείται στην προώθηση του χώρου, καθώς και η ανύπαρκτη συνεισφορά του δήμου για κάτι που είναι στο πλαίσιο των ευθυνών του, την προβληματίζουν έντονα. Αν συνυπολογιστεί ακόμα ότι συζητείται κατά πληροφορίες η αλλαγή του χώρου που αποφασίστηκε να τους δοθεί, τότε το γλυκό δένει, και δένει με δυσοίωνες προϋποθέσεις.

“To μέλλον είναι αβέβαιο, και δεν ξέρω πόσο μπορώ να αντέξω υπό αυτές τις συνθήκες”, μας τόνισε, λέγοντάς μας μάλιστα ότι σύμφωνα με την εικόνα που έχει, το κακό με τα αδέσποτα θα αρχίσει και πάλι να μεγαλώνει στην πόλη, αφού η ίδια δεν έχει τις συνθήκες για να περισυλλέξει άλλα. Ακούει άραγε κανείς;


Πηγή: Adespoto.Gr