Οι μέχρι τώρα έρευνες των ζωολόγων, από τα μυρμήγκια μέχρι τους πιθήκους, έχουν διαπιστώσει ότι διαφορετικά ζώα του ίδιου είδους μπορεί να έχουν διαφορετικές «προσωπικότητες», για παράδειγμα μερικά είναι δειλά και ντροπαλά, ενώ άλλα τολμηρά και επιθετικά. Σύμφωνα με μια βιολογική θεωρία, που όμως είναι δύσκολο να αποδειχτεί με πειράματα, τα ζωηρά ζώα χρησιμοποιούν περισσότερη ενέργεια στη διάρκεια της ζωής τους, συνεπώς ζούνε λιγότερα χρόνια, ενώ αντίθετα τα πιο ήρεμα ζώα εξοικονομούν ενέργεια και αναπαράγουν συνήθως αργότερα, με αποτέλεσμα να ζούνε παραπάνω.

Όμως μια ομάδα καναδών βιολόγων του Κεμπέκ, υπό τον βιολόγο Βενσέν Καρό του πανεπιστημίου Σερμπρούκ, σε εργασία του στο περιοδικό βιολογίας και οικολογίας “The American Naturalist”, σύμφωνα με το “Science” και το “New Scientist”, υποστηρίζει ότι η θεωρία αποδεικνύεται έμπρακτα από το γεγονός ότι υπάρχει γύρω μας αυτή η τεράστια ποικιλία διαφορετικών ειδών σκύλων. Όπως εκτιμά, η ποικιλομορφία αυτή δεν προέρχεται τόσο από την φυσική επιλογή, όσο από την, επί διαδοχικές γενεές, σκόπιμη επιλεκτική διασταύρωση διαφόρων ειδών σκυλιών, την οποία έκαναν οι ίδιοι οι άνθρωποι, προσπαθώντας να δημιουργήσουν σκύλους με επιθυμητά χαρακτηριστικά, όπως με ικανότητα να κυνηγάνε αλεπούδες, να συνοδεύουν τα κοπάδια των προβάτων ή να κάθονται με χάρη στον καναπέ.

Οι καναδοί βιολόγοι μελέτησαν μια μεγάλη γκάμα από ράτσες σκυλιών και σύγκριναν το μέγεθος, τις ενεργειακές ανάγκες, τη διάρκεια ζωής καθεμιάς ράτσας, αλλά και τα χαρακτηριστικά της «προσωπικότητας» (επιθετικό, υπάκουο κλπ). Το συμπέρασμά τους, μετά τη στατιστική ανάλυσή τους, είναι ότι τα πιο υπάκουα και καλόβολα σκυλιά, όπως οι Γερμανικοί ποιμενικοί και τα Μαλτέζ, ζουν αναλογικά πολύ περισσότερο σε σχέση με ό,τι θα ανέμενε κανείς λόγω του μεγάλου μεγέθους τους. Από την άλλη, «κακότροπα» και δύσκολο να εκπαιδευθούν σκυλιά, όπως τα Μπίγκλ και τα Πομεράνιαν, πεθαίνουν συνήθως αρκετά νωρίτερα σε σχέση με άλλα ομοίου μεγέθους σκυλιά, τα οποία όμως έχουν πιο «καλό» χαρακτήρα.

Η συγκριτική έρευνα έδειξε επίσης ότι τα ειρηνικά και πιο μακρόβια σκυλιά όπως της ράτσας της Νέας Γης ή τα Λαμπραντόρ, δαπανούν λιγότερη ενέργεια ανά κιλό βάρους σε σχέση με τα πιο επιθετικά σκυλιά, όπως τα Φοξ Τεριέ και οι Μολοσσοί που γενικά ζούνε λιγότερα χρόνια σε σχέση με τα πρώτα. Σύμφωνα με την μελέτη, η «προσωπικότητα» του σκυλιού και οι μεταβολικές-ενεργειακές απαιτήσεις του με κάποιο τρόπο συνδέονται γενετικά.

Για «ενδιαφέρον εύρημα» έκανε λόγο ο βιολόγος Φράνιο Βάισινγκ του ολλανδικού πανεπιστημίου του Γκρόνιγκεν, ο οποίος το 2007 υπήρξε συγγραφέας μιας σημαντικής και πρωτοποριακής θεωρητικής μελέτης, που αναδεικνύει την αντιστρόφως ανάλογη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην «επιθετική» συμπεριφορά ενός ζώου και στην μακροζωία του.

Οι σκύλοι εξημερώθηκαν από τους λύκους πριν από τουλάχιστον 10.000 χρόνια, αλλά οι περισσότερες από τις σημερινές περίπου 400 ράτσες σκύλων δεν αποτελούν τόσο προϊόν φυσικής εξέλιξης ανά τους αιώνες, αλλά σκόπιμης και εντατικής εκτροφής εδώ και περίπου 100 χρόνια.


Πηγή:
Adespoto.Gr