Μαύρα ναι, άραχνα...όχι! Αλλά κοντεύουν να βγάλουν ιστούς και ρίζες στα κλουβιά τους, στα οποία παραμένουν μήνες ως και χρόνια, κάποια από αυτά!......
Αυτά έγραφα το 2008 στο τεύχος 38 του ανύπαρκτου πλέον ΓΑΒ. Και ως σήμερα, τα πράγματα παραμένουν δυστυχώς ίδια, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αφορμή να αναδημοσιεύσω το άρθρο, μου έδωσε τόσο η γάτα Νέρα, μία γατούλα που εμφανίστηκε το Φεβρουάριο του 2010 στο πατρικό μου και πέραν ενός -δύο μη σοβαρών email κανείς άλλος δεν φάνηκε να την θέλει (φυσικά έμεινε σ εμάς, στειρωμένη κλπ) και πιο πρόσφατα , τον Οκτώβριο του 2010, κάποια κουτάβια από την Κρήτη, μαύρα, που προσπαθούσε να βοηθήσει μια κοπέλα και φυσικά κανείς δεν ενδιαφερόταν.
Μαύρα ζώα λοιπόν. Από τη φύση τους γεννιούνται έτσι, μαύρα, από τύχη. Κακή εν προκειμένω, αφού πολλοι υποψήφιοι σκυλο-γατο γονείς στην χώρα μας τα αντιμετωπίζουν ρατσιστικά, τα απορρίπτουν, δεν τα θέλουν ή και τα φοβούνται.
Κουτάβια ή γατάκια, ενήλικα , ημίαιμα ή καθαρόαιμα τα μαυράκια είναι τα ζωάκια με την λιγότερη ζήτηση.

Ίσως επειδή στην Ελλάδα το μαύρο ζώο σχετίζεται με φόβο και γρουσουζιά, αυτό να επηρεάζει και τις υιοθεσίες. Πάντως όπως και να χει, όποτε βρίσκονται μαύρα ζωάκια στο δρόμο, το μέλλον τους είναι σίγουρο: κανείς δεν θα τα διαλέξει, κανείς δεν θα τα υιοθετήσει,γιατί απλά: είναι μαύρα! Και έτσι, καταδικάζονται να μείνουν για το υπόλοιπο της ζωής τους σε κλουβιά.


Δεν έχει άραγε σημασία που είναι πανέμορφα, παιχνιδιάρικα και με τέλειο χαρακτήρα, όπως κάθε ζωάκι? Αλλάξτε γνώμη επιτέλους, τολμήστε να υιοθετήσετε ένα μαύρο ζωάκι που δεν έχει μέλλον αντί για το κλασσικό όμορφο μπεζ κουτάβι που βλέπετε δίπλα του. Κάποιος άλλος θα βρεθεί γι αυτό..
Σημείωση: Εδώ και 16-17 χρόνια έχουμε μαύρη γάτα στο σπίτι μας, την Μόλυ (από νεογέννητο) και από το 2005 μία μαύρη λυκοσκυλίνα. Μόνο καλή τύχη έχουν φέρει και αγάπη και πολλά φιλιά!!!


Πηγή: Adespoto.Gr